De rol van de moeder in de herstelgeschiedenis van Renée Kelder

Published by Redactie on juli 13, 2025 | Category kelder

De ervaringen van Renée Kelder met verslaving en herstel zijn intens persoonlijk en boeiend. Het verloop van haar pad van verslaving tot herstel wordt in belangrijke mate beïnvloed door haar moeder, die zowel emotioneel als praktisch een centrale rol speelt. In dit artikel wordt ingegaan op de bijdrage van Renée’s moeder aan het herstelproces, de uitdagingen die zich in hun relatie voordeden en de rol van transparantie en openheid in het gezin. De informatie is gebaseerd op meerdere bronnen en verhalen die door Renée zelf en haar moeder zijn verteld.

De moeder als gevoelige en betrokken figuur

Renée Kelder begon met drugsgebruik op jonge leeftijd, al op haar 14e. Ze werd verslaafd aan GHB en andere harddrugs en leidde een dubbelleven, waarbij ze op het oog normaal leek, terwijl ze achter de schermen worstelde met verslaving. Haar moeder, die therapeut is en kunstenares, speelde een cruciale rol in het herstelproces. Toen Renée op haar 25e besloot om te stoppen met drugs, was het haar moeder die haar fysiek en emotioneel ondersteunde tijdens het afkicken. In een verhaal over deze zonnige dag in maart vertelt Renée hoe haar moeder haar opnam in Heemstede en fysiek zorgzaam was, terwijl Renée worstelde met de afkickverschijnselen. De moeder droogde haar voorhoofd af en zorgde voor een rustige omgeving, een actieve bijdrage aan het proces van herstel.

De moeder ziet haar rol niet als passief, maar als een actieve, emotionele ondersteuning. In een interview geeft ze toe dat het moeilijk was om te zien hoe haar dochter leed en tegelijkertijd onmogelijk was om het te begrijpen. Ze zegt: “Ik heb er wel van geleerd dat het een illusie is dat je je kind ten diepste kunt kennen.” Deze openheid over haar eigen onzekerheden en schuldgevoelens toont aan dat de moeder niet alleen therapeutisch denkt, maar ook emotioneel betrokken blijft.

De complexiteit van transparantie en vertrouwen

In de biografie De Parttime Junkie schrijft Renée over haar eigen ervaringen met drugsgebruik, verslaving en herstel. Het boek is niet alleen een persoonlijke reflectie, maar ook een openhartige aanklacht over de eenzaamheid en de zoektocht naar zingeving. De moeder speelt een centrale rol in het verhaal, wat leidt tot vragen over vertrouwen en transparantie binnen het gezin.

Renée’s moeder erkent dat het moeilijk was om haar dochter in haar boek te lezen, omdat het ook haar eigen schaduwweerspiegelingen liet zien. Ze zegt: “Ik ben er nederiger door geworden. Wat weet ik eigenlijk? En vooral: wat weet ik niet?” Deze zelfreflectie is belangrijk, omdat het duidelijk maakt dat ze de situatie niet als volledig begrijpelijk ziet, maar als een deel van een groter verhaal over menselijke kwetsbaarheid en het bestrijden van schaamte.

De moeder ziet het boek echter ook als een belangrijk instrument voor bewustwording. Ze zegt: “Het is een erg kwetsbaar boek, tegelijkertijd is het daarom zo relevant.” Ze benadrukt dat het boek niet alleen over verslaving gaat, maar ook over het leven, het gevoel van eenzaamheid en de zoektocht naar identiteit. Deze benadering laat zien dat transparantie, hoewel emotioneel zwaar, een waardevolle bijdrage kan leveren aan het herstelproces van zowel Renée als de rest van het gezin.

Emotionele en fysieke ondersteuning

De moeder van Renée speelde een essentiële rol in het proces van afkicken. Ze gaf niet alleen emotionele steun, maar ook praktische ondersteuning. Op de logeerkamer in Heemstede, waar Renée worstelde met de afkickverschijnselen, was haar moeder constant aanwezig. Ze zorgde voor rust, zorgde voor voeding en hield het huis stil, zodat Renée zich kon concentreren op het herstelproces. Deze fysieke betrokkenheid was van groot belang, omdat het voor Renée een gevoel van veiligheid gaf.

In een ander verhaal vertelt Renée hoe ze op het punt stond om compleet te verdwijnen, zowel in haar eigen ogen als in die van haar familie. Het besef dat ze moest stoppen met drugs kwam door haar hond, Flip. Ze zegt: “Toen ik hem op schoot had, voelde ik voor het eerst verantwoordelijkheid.” Deze verantwoordelijkheid werd ook gevoed door de aanwezigheid van haar moeder, die haar tijdens de afkickperiode niet alleen psychisch ondersteunde, maar ook zorgde dat ze in een veilige omgeving terecht kwam.

De moeder als therapeut en mens

Het feit dat de moeder van Renée ook therapeut is, voegt een extra dimensie toe aan hun relatie. Ze probeert haar dochter niet alleen als moeder te ondersteunen, maar ook als therapeut. In een interview zegt ze: “Het gaat niet alleen over een verslaving, het gaat om een groter verhaal, dat het leven eenzaam is. En dat het moeilijk is om te weten wanneer je erbij hoort, en om er achter te komen wie je bent.” Deze visie laat zien dat ze niet alleen op zoek is naar oplossingen voor Renée’s verslaving, maar ook naar het bredere vraagstuk van zingeving en verbinding.

Ze erkent ook dat ze zichzelf niet volledig beter voelt door Renée’s herstel. In plaats daarvan ziet ze het als een kans om als moeder en therapeut te leren: “Ik ben een mens net als alle andere mensen, daar ga ik niet moeilijk over doen. Ik ben ondergeschikt in dit geval.” Deze openheid maakt duidelijk dat het herstelproces van Renée niet alleen haar eigen verhaal is, maar ook een deel van het verhaal van de moeder, die haar eigen grenzen moet erkennen en leren omgaan met haar eigen onzekerheid.

Samenwerking en herstel

Het herstelproces van Renée is ook een proces van herstel voor het gezin. Het feit dat ze samen opnieuw beginnen met het schrijven van haar verhaal, is een krachtige actie van herstel en vertrouwen. Haar moeder ondersteunt haar niet alleen fysiek, maar ook door haar verhaal te lezen en te begrijpen. Dit betekent dat ze niet alleen emotioneel betrokken is, maar ook actief meewerkt aan het proces van verwerken en vertrouwen opnieuw opbouwen.

In een interview zegt Renée: “Het schrijven heeft Renee ongelooflijk geholpen.” Haar moeder benadrukt dat het schrijven niet alleen voor Renée zelf een vorm van herstel was, maar ook voor het gezin. Door het schrijven van haar verhaal, kon Renée haar verleden verwerken, en haar moeder kon haar verhaal begrijpen en ondersteunen. Dit onderstrept het belang van open communicatie en samenwerking in het herstelproces van een verslaafde.

Conclusie

De moeder van Renée Kelder speelde een essentiële rol in haar dochter’s herstelproces. Haar emotionele en praktische ondersteuning, haar transparantie over haar eigen onzekerheden en haar bereidheid om het verhaal van Renée te lezen en te begrijpen, zijn allemaal belangrijke factoren in het herstel van Renée. Haar rol als therapeut en moeder gaf haar een unieke perspectief op het proces van herstel, en haar openheid maakte het mogelijk voor Renée om haar verhaal te vertellen en opnieuw te beginnen. Het verhaal van Renée en haar moeder laat zien dat herstel niet alleen een individueel proces is, maar ook een gezinsproces dat bouwde op vertrouwen, transparantie en ondersteuning.

Bronnen

moeder