Een Drents gezin in isolatie: bouwtechnische en sociaal-isolatief verschijnsel in Ruinerwold

Published by Redactie on juli 13, 2025 | Category kelder

In het Drentse dorp Ruinerwold werd in 2019 een ongebruikelijke situatie ontdekt die wereldwijd aandacht trok. Een vader, Gerrit-Jan van D., en zijn zes kinderen woonden al jaren in een afgesloten ruimte, een kelder, op een afgelegen boerderij aan de Buitenhuizerweg. Het gezin leefde volledig afgescheurd van de buitenwereld, zonder registratie bij de gemeente, zonder onderwijs en zonder enige contact met de maatschappij. De situatie werd ontdekt toen de oudste zoon, Israel, zich in een kroeg meldde en aangaf dat hij negen jaar niet buiten had gewoond. Dit artikel onderzoekt de bouwtechnische aspecten van de woning, de manier waarop het gezin zelfvoorzienend leefde, en de sociale en juridische implicaties van deze unieke gebeurtenis.

De situatie in de boerderij

De boerderij aan de Buitenhuizerweg in Ruinerwold is een afgelegen en grotendeels onzichtbare woning. Het pand was volledig dichtgetimmerd, wat het voor de buren vrijwel onmogelijk maakte om te zien of er iemand woonde. De woning lag op ongeveer 200 meter in de weilanden, omringd door bos. De buren hadden geen idee dat er een volledig gezin in de boerderij verborgen zat. De buurman Jans Keizer vertelde dat hij vaak agenten had gezien aan het hek van het erf, maar dat hij telkens afgewimpeld werd door een man die op het terrein aanwezig was. Die man bleek later de 58-jarige huurder van de boerderij te zijn, die ook is aangehouden in het kader van het onderzoek.

Achter een kast in de woonkamer bevond zich een trap naar de kelder, waarin het gezin woonde. De kelder was volledig gesloten en niet in verbinding met de rest van de woning. Het gezin leefde daar zelfvoorzienend, met een groentetuin en een geit als voedselbron. De omstandigheden in de kelder waren slecht, en de kinderen droegen oude kleding en zagen er verwilderend uit. De vader had enkele jaren geleden een herseninfarct gehad en lag in bed, terwijl de kinderen van hun kant van het leven probeerden te houden.

Bouwtechnische aspecten van de woning

De boerderij is een typisch voorbeeld van een oud Drents landhuis, met een betrekkelijk eenvoudige bouwconstructie. De kelder, waar het gezin woonde, was aanvankelijk ontworpen als een opslagruimte of eventueel als woning van minder belang. De toegang tot de kelder was via een trap die achter een kast in de woonkamer was verborgen. Deze constructie maakte het mogelijk om de kelder volledig af te schermen van de buitenwereld, wat een ideale omgeving vormde voor de isoleerende leefwijze van het gezin.

De kelder was niet voorzien van een eigen toilet of waterleiding. De woning had een centrale sanitairinstallatie, maar deze was vanuit de kelder niet toegankelijk. Het gezin gebruikte dus de sanitairinstallatie van de bovenverdieping, wat inhield dat ze telkens de trap moesten op en weer naar beneden moesten. Dit benadrukt het feit dat het gezin volledig afhankelijk was van de bovenverdieping voor deze basiselementen van het dagelijks leven.

De verlichting in de kelder was beperkt tot enkele lichtpunten, die mogelijk op batterijen werkten. Het gezin was volledig afgesneden van elektriciteit en internet, wat maakte dat ze geen contact hadden met de buitenwereld. De kelder was dus niet ontworpen als een woonruimte, maar werd functioneel omgebouwd tot een leefruimte door de verborgen trap en het gebruik van basale voorzieningen.

Zelfvoorzienende leefwijze en voedselproductie

Het gezin leefde volledig zelfvoorzienend, met een groentetuin en een geit. De groentetuin was geplaatst op het erf, terwijl de geit binnen op een aparte plek stond. De kinderen kregen les in het verzorgen van deze dieren en het kweken van groenten, wat suggereert dat ze een bepaalde vorm van levensonderwijs kregen. De voedselproductie was echter beperkt en maakte het leven in de kelder waarschijnlijk erg eenvoudig, maar ook volledig van nature afhankelijk.

De bouwtechnische aspecten van de boerderij maakten het mogelijk om een dergelijke zelfvoorzienende leefwijze te realiseren. De kelder had geen toegang tot de buitenlucht of zonlicht, wat een groentetuin in de kelder onmogelijk maakte. De groentetuin was dus op het erf geplaatst, wat aantoont dat het gezin bereid was om buiten te werken, hoewel ze volgens hun eigen verhalen al jaren geen contact meer hadden met de buitenwereld. Dit is een paradox, want de groentetuin en de geit waren essentiële elementen van hun zelfvoorzienende leefwijze.

Sociale isolatie en psychologische aspecten

De isolatie van het gezin was niet alleen bouwtechnisch mogelijk, maar ook psychologisch verankerd in de overtuigingen van de vader. Gerrit-Jan van D. had vroeger bij de Moonsekte gezeten en had een eigen religie opgebouwd rond het einde der tijden. Hij geloofde dat het gezin een missie had om een nieuwe natie te vormen en dat de kinderen in de kelder moesten wachten tot de apocalyps zou komen. Deze overtuigingen leidden tot een complete afzondering van de maatschappij, zonder registratie, onderwijs of enige vorm van sociale contact.

De psychologische aspecten van deze situatie zijn complex. De kinderen kregen geen onderwijs en hadden geen contact met andere mensen van hun leeftijd. Ze werden vaak geslagen, opgesloten of gedurende uren in koude baden gezet. De vader kneep de keel van zijn kinderen dicht, soms tot ze bewusteloos raakten. De oudere kinderen, die al jaren in de boerderij woonden, werden afgezonderd van de jongere kinderen en moesten hun eigen geesten en krachten ontdekken, volgens de visie van de vader.

Juridische en sociaal-politieke implicaties

De ontdekking van het gezin leidde tot een rechtszaak tegen de vader en de 58-jarige huurder van de boerderij. Ze werden verdacht van vrijheidsberoving, mishandeling en witwassen. De vader werd aangehouden, maar uiteindelijk werd de rechtszaak tegen hem stopgezet vanwege zijn medische conditie. De huurder werd ook aangehouden en verdacht van obstructie van het onderzoek en eventuele medeplichtigheid aan de situatie.

De situatie in Ruinerwold stelde ook vragen op in het sociale en politieke spectrum. Veel mensen vroegen zich af waarom de buren niets hadden gedaan. De politie had meerdere keren bezoek gebracht aan het pand, maar kon geen verdachts gevallen vinden. De kinderen waren volledig geïsoleerd en hadden geen contact met de buitenwereld, wat maakte dat ze niet gemakkelijk herkenbaar waren voor de sociale diensten of de politie.

De situatie werd ook gevolgd door de media, die wereldwijd aandacht gaven aan de bizarre omstandigheden in Ruinerwold. Een documentaire, "De Kinderen van Ruinerwold", werd gemaakt en won een Nederlandse televisieprijs. De documentaire legde het verhaal van de kinderen uit en gaf een kijkje in hun leven in de kelder.

Conclusie

Het geval van het gezin in Ruinerwold is een unieke combinatie van bouwtechnische aspecten, sociale isolatie en psychologische beïnvloeding. De boerderij was ontworpen als een woonruimte, maar werd omgebouwd tot een afgesloten leefruimte die volledig van de buitenwereld was gescheiden. Het gezin leefde zelfvoorzienend, met een groentetuin en een geit, en wachtte op het einde der tijden. De situatie werd ontdekt toen een van de kinderen zich in een kroeg meldde en hulp vroeg.

De bouwtechnische aspecten van de woning maakten het mogelijk om een dergelijke isolatie te realiseren, terwijl de psychologische overtuigingen van de vader ervoor zorgden dat het gezin volledig geïsoleerd bleef. De juridische en sociale implicaties van de situatie zijn nog steeds aan het licht, met een rechtszaak die is afgebroken vanwege de medische conditie van de vader.

Het geval van Ruinerwold is een zeldzaam voorbeeld van bouwtechnische en sociaal-isolatief verschijnsel. Het benadrukt de mogelijkheid om een woning functioneel om te bouwen tot een afgesloten leefruimte, maar ook de psychologische en sociale gevolgen van dergelijke isolatie. Het is een kijkje in de extreme kant van woningislatie en bouwtechniek, waarbij de grenzen van zelfvoorziening en maatschappelijke betrokkenheid worden getest.