Jort Kelder en de rechtszaak tegen Google: Een kritisch kijkje naar nepreclames en hun impact

Published by Redactie on juli 15, 2025 | Category kelder

In de digitale wereld waarin we ons bevinden, is het gebruik van persoonlijke beelden en reputaties in commerciële en niet-commerciële contexten een steeds groter wordend vraagstuk. Jort Kelder, bekende Nederlands journalist en onderzoeker, is hierin een actieve speler geweest. In samenwerking met andere mediafiguren zoals presentator Arjen Lubach, heeft hij recent een juridische aanval gelanceerd tegen Google, gericht op de verantwoordelijkheid van technologiebedrijven bij het filteren van nepreclames.

Deze rechtszaak is niet alleen een persoonlijke aanklacht van Kelder, maar ook een bredere kritiek op het huidige kader rond digitale advertenties. De focus van deze zaak is op cryptomunten gericht, waarin Kelder en Lubach stellen dat Google onvoldoende maatregelen heeft genomen tegen advertenties die hun gezichten gebruiken om investeerders te bekokstoveren met beloften van hoge opbrengsten via Bitcoin.

De context van de rechtszaak

De aanklacht tegen Google is gebaseerd op het gebruik van nepreclames op sociale media. Deze advertenties gebruikten beelden van Kelder en Lubach, die vervolgens in reclames verscheen die beloften maakten over het rendement van investeringen in Bitcoin. De betrokken partijen vinden dat Google, als een van de grootste platforms in de wereld, verantwoordelijk is voor het filteren van dergelijke content. Kelder benadrukt dat hij Google aangeklaagd heeft uit principiële redenen, met het doel om zijn eigen naam en reputatie te beschermen tegen het misbruik ervan in frauduleuze reclames.

De aangeklaagde partij, Google, wordt hierin beschuldigd van het niet effectief filteren van dergelijke advertenties. In de rechtszaak heeft Google een groot team ingevlogen, wat suggereert dat het bedrijf de zaak als zeer belangrijk beschouwt. Kelder benadrukt dat, als Google deze rechtszaak verliest, dit een zware klap zou zijn voor hun verdienmodel. Het zou betekenen dat het bedrijf verplicht zou worden om alle nepreclames actief te filteren, wat technisch en financieel een uitdaging is.

Het gebruik van cloaking in nepreclames

Nepreclames zijn vaak het gevolg van slimme technieken die door oplichters worden gebruikt om advertentiebeoordelingssystemen te omzeilen. Een van deze technieken is cloaking. Cloaking is een methode waarbij de inhoud van een advertentie en de bijbehorende landingspagina geheel of gedeeltelijk verborgen wordt voor het beoordelingsalgoritme van een platform. Dit maakt het voor het systeem lastiger om te herkennen dat de advertentie nep of misleidend is.

Deze techniek wordt vaak gebruikt om gebruikers te verleiden tot klikken op een advertentie, waarna ze worden doorgestuurd naar een website die niets te maken heeft met de inhoud van de oorspronkelijke advertentie. Bijvoorbeeld: een advertentie die het uiterlijk heeft van een nieuwsbericht, maar die in werkelijkheid naar een site met beauty-producten leidt.

Een ander aspect van nepreclames is dat ze vaak uitgenodigd worden door bekende figuren, zoals in het geval van Jort Kelder. Door hun gezicht of naam te gebruiken, proberen de oplichters geloof te geven aan de advertentie. Deze strategie werkt, omdat het publiek vertrouwen heeft in de betrokken persoon. Zoals Kelder zelf aangeeft, heeft dit geleid tot situaties waarin hij in het openbaar herkenbaar was geworden, zelfs tot het punt dat hij op straat werd aangesproken en uitgescholden.

De rol van menselijke feedback in het detecteren van nepreclames

Menselijke feedback speelt een essentiële rol in het detecteren en rapporteren van nepreclames. Volgens een bron uit de contextdocumenten is het rapporteren van dergelijke advertenties essentieel om de tactieken van oplichters te begrijpen en tegen te gaan. Hoe meer mensen een nepreclame melden, hoe beter platformen zoals Google in staat zijn om trends en patronen in dergelijke advertenties te herkennen en actie te ondernemen.

Tegenwoordig test Google in landen zoals het Verenigd Koninkrijk, Australië en Nieuw-Zeeland een formulier waarmee gebruikers misleidende advertenties kunnen melden. Vanaf begin december 2022 begon deze test ook in Nederland. Het is een stap in de richting van verantwoordelijkheid, maar tegelijkertijd ook een indicatie dat de bestaande systemen onvoldoende zijn.

De impact op het publiek en het rechtssysteem

De rechtszaak tegen Google is een symbool voor de brede discussie over verantwoordelijkheid in de digitale wereld. Kelder en Lubach stellen dat het niet voldoende is om de verantwoordelijkheid voor nepreclames volledig op individuen of gebruikers te leggen. In plaats daarvan benadrukken ze dat grote technologiebedrijven zoals Google een actieve rol moeten spelen in het beheersen van hun platforms. Dit betekent dat de rechtszaak niet alleen gericht is op Google, maar ook op het bredere thema van digitale verantwoordelijkheid.

De juridische kant van deze rechtszaak is complex. Het hangt niet alleen af van de juridische argumenten, maar ook van de interpretatie van de wetten rond digitale advertenties en intellectuele eigendom. In dit geval is de focus op het gebruik van Kelders beeld in nepreclames en de vraag of Google er verantwoordelijk voor is.

Conclusie

De rechtszaak van Jort Kelder en anderen tegen Google benadrukt de noodzaak voor betere regels en technologieën om nepreclames te herkennen en te blokkeren. De huidige technieken zoals cloaking maken het voor platformen lastig om dergelijke advertenties effectief te detecteren. Tegelijkertijd benadrukt deze zaak ook de rol van menselijke feedback in de strijd tegen misleidende advertenties.

Kelder en Lubach zien deze rechtszaak als een kans om Google te dwingen om verantwoordelijkheid te nemen voor het filteren van nepreclames. Als ze winnen, zou dit een precedent vormen dat andere platforms ook verplicht zouden zijn om vergelijkbare maatregelen te nemen. Dit zou een fundamentele verandering betekenen in de manier waarop digitale advertenties worden beheerd.

De rechtszaak is dus niet alleen een persoonlijk actieplan van Kelder en Lubach, maar ook een kritische kijk op de rol van technologiebedrijven in een maatschappij waarin digitale media een steeds groter aandeel hebben in de dagelijksheid van mensen.