Hoort een kelder bij de bewoonbare oppervlakte?

Published by Redactie on juli 9, 2025 | Category kelder

In de wereld van woningbouw en woningwaarde is het begrip bewoonbare oppervlakte een belangrijk aspect. Het bepaalt onder meer hoeveel vierkante meters effectief gebruikt kunnen worden voor wonen, en heeft invloed op de waarde van een woning. Een veelgestelde vraag is: hoort een kelder bij de bewoonbare oppervlakte? Dit artikel gaat in op de regelgeving, technische eisen en praktische voorwaarden die bepalen of een kelder als bewoonbare oppervlakte kan worden gerekend.

Wat is een kelder en wat maakt deze bewoonbaar?

Een kelder is een ruimte die zich grotendeels onder het maaiveld bevindt. Om te bepalen of een kelder bewoonbaar is, moet aan een aantal eisen worden voldaan. Volgens de bronnen is een kelder pas bewoonbaar als aan de volgende criteria is voldaan:

Het vloerniveau van de kelder mag maximaal 1,50 meter onder het maaiveld liggen.
De plafondhoogte moet minimaal 2,20 meter zijn.
De ruimte moet voldoende daglichttoetreding en ventilatie hebben.
De kelder moet geschikt zijn om als woonruimte gebruikt te worden, met een afwerking die voldoet aan de eisen voor wonen.

Een kelder die niet voldoet aan deze eisen, zoals een onafgewerkte ruimte met vochtproblemen of onvoldoende licht, wordt niet beschouwd als bewoonbare oppervlakte. Dit geldt ook voor kelders die voornamelijk worden gebruikt als opslagruimte, garage of technische ruimte.

Wanneer telt een kelder mee in de bewoonbare oppervlakte?

De vraag is of een kelder meegerekend wordt in de bewoonbare oppervlakte. Dit hangt af van meerdere factoren, waaronder:

1. Bouwkundige aanpassingen

Als de kelder wordt aangepast met isolatie, ventilatie en verwarming, dan is de kans groot dat deze als bewoonbare oppervlakte kan worden gerekend. Volgens bron [1], kan het al dan niet van toepassing zijn, afhankelijk van het tijdstip van isolatie en ventilatie. Als de kelder is aangepast, dan wordt deze wel beschouwd als bewoonbare oppervlakte, wat leidt tot een stijging van de woonoppervlakte (KI) en dus ook van de waarde van de woning.

2. Toegankelijkheid van de kelder

Bij de berekening van de bewoonbare oppervlakte is ook belangrijk of de kelder van buitenaf toegankelijk is. Volgens bron [5] geldt het volgende: als de kelder van buitenaf toegankelijk is en een ruimtelijke uitstraling heeft, dan telt deze mee in de oppervlakte. Een kelder die slechts via een binnenmuur toegankelijk is, telt in veel gevallen niet mee.

3. Bouwregels en regelgeving

De bouwregels en regelgeving bepalen of een kelder meegeteld wordt als bewoonbare oppervlakte. In sommige gevallen is een kelder niet meegenummerd, mits aan bepaalde voorwaarden is voldaan. Bijvoorbeeld:

De kelder ligt in zijn geheel onder het gebouw.
De kelder is niet van buitenaf toegankelijk.
De kelder wordt in maximaal 1 laag uitgevoerd.
De kelderramen mogen niet boven maaiveldniveau worden aangebracht.
De kelder heeft geen ruimtelijke uitstraling op maaiveldniveau.

Deze voorwaarden zijn in de bron [5] terug te vinden, waarbij wordt bepaald dat een kelder die aan deze eisen voldoet, niet automatisch als bewoonbare oppervlakte telt.

4. Verschil tussen kelder en souterrain

Een veel gestelde vraag is: wat is het verschil tussen een kelder en een souterrain? Dit verschil bepaalt ook of de ruimte als bewoonbare oppervlakte telt.

Een kelder is een ruimte waarin meer dan de helft van de verdieping zich onder het maaiveld bevindt.
Een souterrain is een ruimte waarin meer dan de helft van de verdieping zich boven het maaiveld bevindt.

Een kelder is dus vooral ondergronds, terwijl een souterrain gedeeltelijk ondergronds is. Voor de berekening van de bewoonbare oppervlakte gelden aparte spelregels. Zo moet een souterrain voldoen aan bepaalde eisen voor daglicht en ventilatie, maar de kelder is daarin minder strikt.

Wanneer telt een kelder niet mee als bewoonbare oppervlakte?

Er zijn ook situaties waarin een kelder niet meegerekend wordt in de bewoonbare oppervlakte, ook al is deze aangepast. Dit geldt onder andere wanneer:

De kelder alleen wordt gebruikt als opslagruimte of technische ruimte.
De kelder geen voldoende daglichttoetreding heeft.
De kelder niet voldoet aan de minimale plafondhoogte (2,20 m).
De kelder niet is aangepast voor wonen, maar alleen voor andere functies.
De kelder niet van buitenaf toegankelijk is en geen ruimtelijke uitstraling heeft.

Deze situaties zijn in de bron [1] en [3] terug te vinden. Hierin wordt duidelijk gemaakt dat een kelder alleen als bewoonbare oppervlakte telt als aan de technische eisen is voldaan.

Hoe wordt de bewoonbare oppervlakte berekend?

De berekening van de bewoonbare oppervlakte gebeurt op basis van de bouwkundige voorwaarden en de bepalingen uit de regelgeving. Hierbij wordt gekeken naar:

De lengte en breedte van de ruimte.
De minimale plafondhoogte (minimaal 1,50 m).
De aanwezigheid van daglichttoetreding en ventilatie.
De toegankelijkheid van de ruimte.

Volgens bron [4] wordt de oppervlakte berekend door de lengte en breedte van elke ruimte te vermenigvuldigen. In geval van een kelder die als bewoonbare oppervlakte telt, wordt deze ook meegerekend. Hierbij moet worden opgelet of de kelder voldoet aan de vereisten van de bouwregels en regelgeving.

Voorbeeldberekening:

Verdieping	Lengte (m)	Breedte (m)	Oppervlakte (m²)
Begane grond	8	6	48
1e verdieping	8	6	48
Zolder	8	6	48
Totaal			144

Als de kelder in dit geval voldoet aan de eisen, dan telt deze ook mee in de totale bewoonbare oppervlakte.

Conclusie

De vraag of een kelder hoort bij de bewoonbare oppervlakte, hangt af van meerdere factoren. De belangrijkste zijn:

De aanpassingen van de kelder (isolatie, ventilatie, verwarming).
De toegankelijkheid van de ruimte.
De technische eisen (plafondhoogte, daglichttoetreding).
De bouwregels en regelgeving.

Een kelder die aan deze eisen voldoet, kan als bewoonbare oppervlakte worden gerekend. Dit heeft invloed op de woonoppervlakte en de waarde van de woning. Echter, als de kelder niet voldoet aan de technische eisen of alleen als opslagruimte wordt gebruikt, dan telt deze niet mee in de bewoonbare oppervlakte.