Jort Kelder en het racismedebat: een discussie over onbevooroordeeldheid en betrokkenheid

Published by Redactie on juli 9, 2025 | Category kelder

Het debat over racisme dat Jort Kelder in 2020 leidde voor de NPO, veroorzaakte veel ophef in de Nederlandse maatschappij. De presentator, bekend van programma’s als De Stelling van Nederland, werd aangevallen vanwege zijn vermeende racistische uitspraken en zijn verbanden met rechtsgerichte politieke groepen. De discussie omringende dit debat benadrukte de complexiteit van het onderwerp racisme in Nederland, en de uitdagingen van het leiden van een dergelijk gevoelig thema door iemand met een dergelijke achtergrond. Dit artikel bespreekt de betrokkenheid van Jort Kelder bij het racismedebat, de kritiek op zijn onbevooroordeeldheid, en de gevolgen voor de maatschappelijke dialoog.

Oorsprong van de ophef

De ophef rond Jort Kelder begon in de zomer van 2020, toen hij werd aangewezen als gespreksleider van het racismedebat dat op 12 juli 2020 werd georganiseerd door de NPO in samenwerking met andere media. Het debat was onderdeel van een themadag over racisme en discriminatie, en had als doel om het publiek te informeren over de impact van racisme op het maatschappelijk middenveld. De keuze voor Kelder, een bekende presentator die vaker in het debatveld optreedt, werd door meerdere organisaties en deskundigen als ongeschikt en onbevooroordeeld beoordeeld.

Een van de belangrijkste kritiekpunten was het feit dat Kelder sympathiseerde met Forum voor Democratie (FvD), een rechtsgerichte politieke partij die bekend staat om haar onbevooroordeelde houding ten aanzien van raciale en etnische verschillen. Bovendien had Kelder in het verleden al verschillende keren racistische opmerkingen gemaakt, zoals de uitspraak dat “Aziaten precisie en delicatessen aan enorme wreedheid combineren”. Deze opmerkingen werden beschouwd als generalisaties en bevooroordeelde uitspraken over bepaalde groepen.

Kritiek op onbevooroordeeldheid

De Black Renaissance, een collectief dat zich inzet voor de strijd tegen racisme en discriminatie, reageerde meteen op de keuze van de NPO. Het collectief, dat onder andere bestaat uit filosoof Grâce Ndjako en oud-directeur Antoin Deul, stuurde een open brief naar de NPO, waarin ze hun ongenoegen uitspraken over de keuze voor Kelder. In hun ogen was het een “absurde keuze”, omdat het racismedebaat geen discussie is, maar een feit. De Black Renaissance benadrukte dat racisme geen mening is, maar een systeem dat al eeuwenlang zwarte mensen uitbuit, uitsluit en onderdrukt. Door Kelder het debat te laten leiden, suggereerde de NPO dat er iets verdedigd moest worden bij witte mensen om zich racistisch te mogen uiten.

Daarnaast kritiseerde het collectief ook de vorm van het debat. In plaats van een diepgaand gesprek over racisme, leek het debat te worden opgevat als een discussie over een stelling, waarbij het niet om een feit ging, maar om meningen. Dit leidde tot een ongemakkelijke situatie, waarin het moeilijk was om een duidelijke conclusie te trekken. De opstelling van het debat, waarbij Kelder meerdere korte, uiteenlopende meningen liet horen, maakte het moeilijk om een echte dialoog te voeren. De spanning in de zaal was er, maar de kans op een diepgaand gesprek was nihil.

De rol van Jort Kelder in het debat

In het debat dat Kelder leidde, kwam hij in de verdediging over zijn betrokkenheid bij het onderwerp. Hij benadruide dat hij niet wilde dat het debat bepaald werd door een enkel standpunt, maar dat hij wilde dat alle stemmen gehoord werden. Toch bleek zijn benadering in de praktijk onbevooroordeeld en teveel gericht op het opwekken van spanning. In plaats van een rustig en diep gesprek over racisme, maakte hij het debat tot een opwindend programma, waarin de kijkers werden blootgesteld aan een verscheidenheid aan meningen.

Er was ook bezwaar tegen de stelling “Het racismedebat drijft Nederland uit elkaar”, die in het debat centraal stond. Sommige deelnemers stelden dat het beter was om te zeggen dat “racisme drijft Nederland uit elkaar”, omdat de stelling suggereert dat het debat niet moet worden gevoerd. Dit leidde tot een ongemakkelijke situatie, waarin het moeilijk was om een duidelijke conclusie te trekken. De opstelling van het debat, waarbij Kelder meerdere korte, uiteenlopende meningen liet horen, maakte het moeilijk om een echte dialoog te voeren. De spanning in de zaal was er, maar de kans op een diepgaand gesprek was nihil.

De opstelling van het debat

Het debat dat Kelder leidde, had een andere opstelling dan dat van Clarice Gargard, die het Grote Racismegesprek organiseerde via YouTube. Bij Gargard was het debat rustiger en gericht op het uitleggen van het complexe onderwerp racisme. Ze liet iedereen uitpraten en stelde vragen die een diepere inzicht gaven in de historische en sociale context van het thema. In tegenstelling tot Kelders programma, waarbij de kijkers werden blootgesteld aan een verscheidenheid aan meningen, was het gesprek van Gargard gericht op het verkrijgen van inzicht en begrip.

In het debat van Kelder was het moeilijk om een duidelijke visie te krijgen, omdat het programma op een opwindende manier werd opgebouwd. De kijkers werden blootgesteld aan een verscheidenheid aan meningen, maar de kans op een diepgaand gesprek was nihil. De opstelling van het debat, waarbij Kelder meerdere korte, uiteenlopende meningen liet horen, maakte het moeilijk om een echte dialoog te voeren. De spanning in de zaal was er, maar de kans op een diepgaand gesprek was nihil.

De impact van het debat

Het debat dat Kelder leidde, had een aanzienlijke impact op de maatschappelijke dialoog over racisme. Het bracht het onderwerp in het debatveld en gaf ruimte aan verschillende meningen. Toch werd het debat ook bekritiseerd vanwege de manier waarop het werd opgezet. De kritiek op de onbevooroordeeldheid van Kelder en de beperkte ruimte voor een diepgaand gesprek liet zien dat het moeilijk is om een dergelijk gevoelig thema op een neutrale manier te bespreken.

De ophef rond Kelder en het debat benadruidden ook de rol van de media in de maatschappelijke dialoog. De keuze voor een bepaalde presentator en opstelling van het debat kan invloed hebben op de waarneming van het thema en de betrokkenheid van het publiek. De NPO, als nationale omroep, heeft een verantwoordelijkheid om het publiek op een verantwoorde manier te informeren over complexe onderwerpen zoals racisme. De kritiek op de keuze voor Kelder benadruidt dat de opstelling van het debat en de betrokkenheid van de betrokkenen cruciaal zijn voor de kwaliteit van het debat.

Conclusie

Het racismedebat dat Jort Kelder leidde, leidde tot veel ophef in de Nederlandse maatschappij. De keuze voor Kelder, een presentator met vermeende racistische uitspraken en verbanden met rechtsgerichte politieke groepen, werd door meerdere organisaties en deskundigen als ongeschikt en onbevooroordeeld beoordeeld. De opstelling van het debat, waarbij de kijkers werden blootgesteld aan een verscheidenheid aan meningen, maakte het moeilijk om een diepgaand gesprek over racisme te voeren. De kritiek op de onbevooroordeeldheid van Kelder en de beperkte ruimte voor een diepgaand gesprek liet zien dat het moeilijk is om een dergelijk gevoelig thema op een neutrale manier te bespreken. De impact van het debat benadruide ook de rol van de media in de maatschappelijke dialoog en de verantwoordelijkheid van de nationale omroep om het publiek op een verantwoorde manier te informeren over complexe onderwerpen.